سفرنامه ماسوله تا ماسال | شروع برنامه

خوب میخام اولین سفرنامه سایت رو بنویسم. لطفا منو هول نکنید :)) این سفر در تاریخ ۱۷ شهریور ساعت ۱۰ شب چهارشنبه از تهران شروع شد و در تاریخ ۲۰ شهریور ساعت ۷ صبح شنبه در تهران تموم شد.

 

این برنامه با سرپرستی و هماهنگی من و همراهی و هدایت حسین امینی عزیز و دوست داشتنی که آشنای مسیر بود انجام شد  (که زحمات زیادی هم درطول برنامه کشید) و تعداد نفرات گروه نیز ۲۷ نفر بود

 

سفرنامه رو در چند بخش مینویسم چون عکسها زیاده و منم معمولا حرف زیاد میزنم و وقت هم نمیکنم همشو یه جا بنویسم و حوصلشم ندارم صبر کنم همش یکی بشه

یه همچین آدم داغونی هستم من :))

 

حالا بزن بریم ببینیم چجوری بود این سفر !! اگه با سفرنامه نویسی من آشنا نیستید، باید بگم که من عکس رو میزارم زیرش توضیحات میدم :پی

 

 

شبانه از تهران با یه اتوبوس “وی ای پی” را افتادیم اومدیم سمت ماسوله، از یه جا به بعد با دو تا مینیبوس اومدیم ارتفاعات ماسوله. خورشید تازه طلوع کرده بود. فک کنم ۶ صبح بودم. بیشتر از این یادم نیست الان :دی

 

 

یه عکس دسته جمعی در شروع برنامه گرفتم. همیشه خودم تو این عکسها نیستم. به خدا این انصاف نیست !!

 

 

بچه ها داشتن آماده میشدن که بریم. من انقد گفته بودم به همه برنامه خیلی سنگینه و فلان و اینا، هر کی ما رو میدید فک میکرد داریم میریم اورست. لامصب بعضی از بچه ها تجهیزاتی داشتن که من خجالت میکشیدم در کنارشون راه برم. نکنید این کارا رو بابا، یکم به فکر آخرتتون هم باشین :دی

 

 

هوا داشت کم کم روشن میشد. بهترین زمان واسه شروع کوهنوردی همین موقع هست. کلا یکی از خوشگل ترین و باحال ترین ساعتای شبانه روز هست. انرژی عالیه تو فضا

 

 

کوهنوردی رو روی یه شیب به سمت بالا شروع کردیم. این عکس تبلیغات مارک خاصی نیست. خیلی هم اتفاقی همشون آبی شدن. از این کاور های کوله استفاده میشه واسه اینکه خود کوله کثیف نشه. شستن اینا راحت تر هست تا خود کوله. حالا باز بگید مملیکا هیچ چی یاد نمیده تو سفرنامه هاش !!

 

 

این هم تک درختی در بیابان :)) جنگل خیلی قشنگه، ولی من به شخصه تک درخت های توی دشت رو خیلی بیشتر دوس دارم. تک بودن نشونه استقامته، نشونه بردباری، صبر، تنهایی

 

 

از همون اول مسیر، گل بازی شروع شد. بعضیا لباساشون رو شسته بودن یا کفشای نو خریده بودن. دلشون نمیومد برن تو گل. ولی برنامه های ما سوسول بازی نداره، باید بری گلی بشی … آره خلاصه اینجوریاس :))

 

 

اینجوریم نیس که همش راه بریم. ما عکس هم زیاد میندازیم. من خودم عشق عکاسی هستم و هیشکی هم عکس نگیره، من کلی عکس آخر سفر رو میکنم. این عکس رو از کاملیا گرفتم که این سفر، نه تنها اولین سفر ماجراجویانه و سنگینش بود، بلکه اولین سفر طبیعت گردیش بود 🙂

 

 

مسیر کم کم داشت وارد جنگل میشد. اون موقع صبح آفتاب وجود نداشت که اذیت کنه، ولی به هر حال جنگل همیشه حال میده

 

 

آسمون خیلی خوشگل بود. ابرهای تیکه تیکه . یه ارامشی توی چیدمان ابر ها بود. اینجا روز قبل بارش شدیدی داشت و هوا خیلی مطبوع بود اون روز. جا داره یه تشکری بکنیم از خدا 🙂

 

 

این هم تصاویری از اون یه تیکه مسیر جنگلی. یادم رفت بگم که ما از مینی بوس استفاده کردیم و ۷۰۰ متر ارتفاع گرفتیم از ماسوله. تقریبا آخرای جنگل بود و داشتیم وارد فضای دشت مانند میشدیم. همیشه در ارتفاع جنگل تموم میشه و دشت شروع میشه. خیلی وقتها هم این دشت ها پر از گل های رنگارنگ هست

 

 

مسیرهایی که داخل جنگل و زیر درختا هست دیر تر خشک میشه بعد بارون. اینجا کمی لیز هم بود مسیر که باید مراقب بود.

 

 

مگه میشه عکس دسته جمعی نگرفت ؟ اینجا یه سری از بچه ها جلوتر بودن تو عکس نیستن. این عکس گرفتنها نقش استراحت های کوچیک رو هم داره. وای چه هوایی بود دوس دارم برگردم الان اونجا باشم :((

 

 

فروغ یکی از همسفرهامون بود. اولین بار تور یک روزه پلنگ دره اومد باهامون و این دومین برنامه بود که افتخار داد برنامه مملیکا رو با حضورش بترکونه 🙂 یه دسته گل بابونه جمع کرده بود دستش گرفته بود. خودش گل هست، ولی اینجوری گل تر شده بود. چه قد این عکس رو خودم دوس دارم، شماها رو نمیدونم :دی

 

 

مسیر بعضی جاها خیلی سخت میشد ولی بچه ها هوای همدیگه رو داشتن. الان در تصویر یک عدد تختی رو میبینید که داره میره کمک. البته کسی نیاز به کمک نداشت !! من نمیدونم دقیقا داشت واسه چی میدوید. فکر کنم هول شده بود یا دیده بود من دارم عکس میگیرم خواسته بود اینجوری نشون بده

 

 

تو این سفر به شکل غیر منتظره ای کاور ابی رنگ مارک د****ر (الکی مثلا این سایت خیلی طرفدار داره و من نمیخام تبلیغ بشه :دی) روی کوله ها بود. فک کنم بچه ها به قصد تبلیغ همچین کاری کرده بودن و پورسانت منو هم پیچوندن

 

 

این هم اقای محمد نخلی هستن که قبلا برنامه ابشار گزوی من رو اومده بود و این برنامه دومین حضورش بود. یه حرکتی من زدم ایشون خیلی خوشش اومد و کلی هم تشکر کرد :)) و اون هم ساخت جادوغی بود :)) جهت کسب اطلاعات بیشتر این عکس من رو ببینید (در اینستاگرام)

 

 

بچه ها تو این سفر نشون دادن که عکس خیلی دوس دارن :))

 

 

داشتیم میرفتیم که بچه ها یه صحنه نشونم دادن قلبم درد گرفت از هیجان. قطرات بارون روی تار عنکبوت (ندید بدید هم خودتی :)) )

 

 

مسیر یهویی اینجوری شد. دیگه خبری از درخت نبود. فکر کردین برنامه همش زیر درخته؟ فکر کردین سوسول بازیه ؟ نخیر !!!ا :دی

 

 

هر از گاهی هم یه عکس تکی هایی میگرفتم. من یه سفر میرم، بعدش میشینم تا یکی دو هفته با عکسهایی که گرفتم حال میکنم. سبک من اینجوریه 🙂 منظره پشت عکسو دارین دیگه ؟ حرفی واسه گفتن میمونه آخه ؟

 

 

این هم آخرین عکس این قسمت. باید بگم که یکی از سختی های این برنامه، کوله کشی بود. کوله هایی بین ۱۰ الی ۲۰ کیلو. ادامه سفرنامه رو فردا میزارم تو سایت. امیدوارم تا اینجا لذت برده باشین با عکسها. نظراتتون رو در کامنتها بنویسید. سپاااااس

 

---